Wieczór przy ognisku:)))

 dawno dawno temu
Ktoś powiedział
"hej! pobawmy się"
a Ktosie odpowiedzieli
"no super!"
więc otworzyli skrzynię z klejnotami
i wysypali z niej wszystko
"ja szukam, a ty berek!"
i tak się zaczyna ta opowieść...

dom nasz
daleko daleko
za siódmą górą
za siódmą rzeką
słoneczne wichry
mapę porwały
dzieci wszechświata
w lesie
zostały

 

kawałki wielkiej duszy
rozsypane gdzie popadnie
szerokim ruchem
szczodrego siewcy
rzucone na jałową ziemię

 

 

 
śpiewaj
śpiewaj, duszo moja
gdy cię usłyszę
wykiełkuję ku słońcu
gdy cię usłyszę
odnajdę siostry moje i braci
klejnoty w pyle bezdroży

w cieple ogniska
w żarze znajomych dusz
me serce rozkwita
w kręgu miłości
zbieramy w całość
nuty zapomnianej pieśni

bracie mój
pamiętam twe długie włosy
i dziewczęcy rumieniec
czasem
w twym uśmiechu
wciąż przebłyskuje
cień jej nieśmiałości 

siostro moja
delikatne masz dłonie
a przecież twarde były i brązowe
gdy sadziłaś nimi róże
w ogrodzie mego dziadka
szorstkie były i sękate
gdy gładziły mnie po policzku -
i jasno brzmi twój głos
a kiedyś dusza twa
zanosiła się basowym śmiechem
który falował w twych siwych wąsach
 


 

bracie
znam cię tak długo
a wciąż czasem w zdumieniu
przyglądam ci się w nocy
gdy niepodobny jesteś
do żadnego z was

siostro
baśnie mego dziadka
we śnie słyszę
czy to słońce pamięć ci odbiera
że ich nie poznajesz na jawie? 

nie znam twej prawdziwej twarzy
może widzę ją w lustrze
i nie wiem kto za kim skoczył
w otwierającą się otchłań
wiem tylko
że utkany w otchłani obrus
uniesie nas wszystkich
w tym słonecznym wietrze

 

bliżej
jeszcze bliżej 
 ciepło twojej dłoni jest cudowne 
ale nie muszę jej czuć
by dotknąć twej duszy  

i stał się zwyczajny cud:
kij wędrowca
okazał się magiczną różdżką
podróżny węzełek
w poduszkę się przemienił
a wstęga tęczy
nad obcą niegdyś krainą
mówi: witajcie w domu
kochani

 

PS. Wielkanocna "mandala żywiołów" :)